Vier dagen in Dunedin

We zitten inmiddels in Dunedin. Een stadje aan de oostkust van het zuideiland. Nadat we ons met de camper ingeplugd hebben gaan we naar de stad. Dat valt hier niet mee. In deze stad ligt de steilste straat van de wereld. En voor mijn gevoel ook de een na, twee na, drie na en honderd na steilste straat, want waar we ook rijden het is altijd steil. Onze camper maakt rare geluiden als we langzaam omhoog of snel omlaag gaan. Om jullie een indruk te geven een foto van onze camping (foto 1). Daar beneden staat onze camper en dan zijn we het terrein nog niet eens af. Onze camper maakt hier overuren en –toeren. De stad zelf heeft alles in zich om leuk te zijn. Studentenstad, havenstad, oude industriestad. Volgens mijn vader trekt het allemaal volk aan dat van drinken houdt. Dus dat moet goed zijn volgens hem. Waarom hij dat zegt weet ik niet. Soms kan ik mijn vader niet helemaal volgen. Alsof hij nog in een andere tijd leeft of zo. Maar goed. Het viel eigenlijk een beetje tegen. Er was weinig sfeer en het was voornamelijk een beetje oud en vergaan. Oh ja, en het regende. Dat deed het allemaal ook geen goed. Na een kleine verfrissing en versnapering zijn we dan ook maar weer terug gegaan.

De volgende dag, donderdag 23 december, zijn we op tijd vertrokken naar het Otago schiereiland. Dat is een mooi gebied met natuur en veel wilde dieren en op het uiterste puntje een albatroskolonie. In de wereld is dit de enige kolonie van albatrossen op het vaste land of ik bedoel eigenlijk in de buurt van de bwoonde wereld. Onderweg zijn we eerst eens lekker gaan brunchen, oftewel tegelijkertijd ontbijten en lunchen. Dat begint al een aardige gewoonte te worden. We verwennen ons dan met allerlei lekkere broodjes, koffie en appelsap. Voordat we geserveerd krijgen spelen mamma en ik wat met Raffie (foto 2 en 3). Hij is een schatje. We sluiten af met een lekker ijsje (foto 4). En dat al om half twaalf ’s ochtends. Echt vakantie. Als we terug in Hoofddorp zijn gaan we weer normaal doen zeggen mijn pap en mam. Maar niet getreuzeld, op naar de albatroskolonie. De weg er naar toe is een beetje eng. Vlak langs de rand van de weg loopt het water al. En dat met die grote onhandige wagen. Pap heeft zijn handen vol. Maar het gaat goed. Mam heeft tijd om mooie foto’s van het schiereiland te maken (foto 5, 6 en 7). Echt mooi is het hier.

En dan komen we bij de albatrossen aan. We nemen een korte tour met begeleiding. Onze begeleidster Kat geeft eerst een uitleg over albatrossen. Hoe groot ze zijn (foto 8. Waar ze leven, wat ze eten en hoe ze broeden. Interessant allemaal. Dan gaan we naar een uitkijkspot met zicht op de broedende albastrossen. Het mannetje en vrouwtje wisselen elkaar steeds af. De een gaat een paar dagen weg om eten te verzamelen, de ander blijft op het ei zitten totdat de ander terugkomt (foto 9 en 10). Naast de albatrossen zit nog een kolonie vogels: de stewart shack, zowel in witte als in zwarte uitgave. (foto 11). Als we klaar zijn bedanken we onze gids (foto 12).

Nog zijn we niet klaar voor vandaag. Hierna stappen we op een boot die ons nog meer laat zien. We varen de bescherming van de natuurlijke haven uit en komen op volle zee. Die is behoorlijk aan het golven. Het valt niet mee om mooie foto’s te maken. Maar het lukt wel. We zien weer allerlei vogels, waaronder weer de albatrossen, maar ook zeeleeuwen. Zo tussen de rotsen vallen die niet echt op, maar ze liggen er wel. Zien jullie ze (foto 13)? Een prijs voor degene die het juiste aantal noemt. Na een foto van de vuurtoren tegen een prachtige blauwe lucht (foto 14), laten we nog een foto van ons viertjes maken (foto 15). Raffie heeft er weer niets van gemerkt. Slaapkoppie. We zijn ’s avonds heerlijk in slaap gevallen na zoveel buitenlucht.

De volgende dag zijn we na onze brunch op de trein gestapt: de Taieri Gorge Railway geheten (foto 16). Een treinrit van 120 kilometer heen en weer het binnenland in (naar eindbestemming Pukarangi). De treinrit duurt een halve dag, gaat door 12 tunnels en over 12 bruggen en stijgt van zeeniveau naar 250 meter. Zo, hiermee heb ik gelijk mijn eerste schoolpresentatie gemaakt. Nu nog de bijbehorende plaatjes voor de 9+. Ik beheer de treinkaartjes (foto 17). De rit is erg heel mooi en best spannend. We gaan langs ravijnen, over mooie (oude) bruggen en door hoge bergen (foto 18, 19 en 20). Uiteindelijk eindbestemming Pukerangi (foto 21). Zeer indrukwekkend allemaal.

Zaterdag 25 december (1ste kerstdag) hebben we na een lekkere brunch een strandwandeling in de buurt van Port Chalmers gemaakt. Wij hebben zeeleeuwen op het strand zien liggen zonnen. Wauw, wat een mooie beesten (foto 22 en 23) ! Je kan ze van heel dicht bij bewonderen. Wel een beetje voorzichtig zijn hoor, want het zijn natuurlijk wel wilde beesten. Ik durf er niet heel dicht bij in de buurt te komen, maar zo lijkt het heel wat (foto 24). De wandeling was verder prachtig en Rafael was dit keer wakker (foto 25).

Aan het eind van de middag kwamen we weer ‘thuis’. We hebben lekker gegeten (ons kerstdiner) en daarna zijn we gaan slapen. Morgenochtend pakken we onze spullen en zeggen we Dunedin vaarwel. Op naar mount Cook. Wordt vervolgd.