Het Zuideiland

We kregen al een aantal verontruste berichten. Of alles wel goed ging met ons? Dat kan met een simpel ‘zeer goed zelfs’ beantwoord worden. Maar dat krijg je als je met alle technologische snufjes bent uitgerust en een aantal dagen niets van je laat horen.

Dus excuus daarvoor, maar het had een goede reden. We zijn namelijk lekker druk door dit mooie land aan het reizen, en dat met alle aandacht voor elkaar. En dan vergeet je wel eens dat er nog een reisverslag gemaakt moet worden.

Maar, laten we de draad weer oppakken waar we waren gebleven. De haaienbus in Auckland. Daar reageren jullie op. Dus ook in dit verslag gelijk maar weer een bus met dieren erop (foto 1). Dat de Aucklanders wel meer dingen ergens op plakken blijkt ook uit de tweede foto (foto 2). De kerstman op de gevel van een gebouw. Tot zover de rariteiten van de Kiwi’s.

Auckland hebben we maandag de 20ste vaarwel gezegd. We vlogen om 11.00 uur naar Christchurch. Dat ligt op het zuideiland. Het eiland waar we de meeste tijd gaan doorbrengen. Vooral vanwege zijn prachtige natuur. Vanaf het vliegveld zijn we met de inmiddels vertrouwde shuttlebus naar ons hotel gereden. En wat een lekker weer was het. De zon scheen volop en het stadje en haar inwoners wentelden zich in een lekkere zomerse loomheid. Het leek ons niet moeilijk om daarin mee te gaan.

Ons hotel lag midden in het centrum. Na het inchecken zijn wij buiten gaan lunchen en daarna hebben we een wandeling door het centrum gemaakt. Op het plein van de kathedraal hebben we de antieke tram gepakt om een tochtje door de stad te maken. Dat vinden wij toch leuk (foto 3). Ons kon de middag niet lang genoeg duren, dus na een straatje shoppen, hadden we nog tijd voor een ijsje en om luchtacrobatiek te doen. Bij dat laatste binden ze een paar elastieken om je middel en dan moet je gaan springen. Ik vond het leuk en wat was ik stoer zeg (foto 4). Ook mijn broertje vond het leuk om te doen (foto 5).

Na een afrondend drankje, papa had het over ‘eindelijk zijn eerste biertje van de vakantie’, zijn we terug gegaan naar het hotel om ons op te frissen. Pap en mam hadden al een restaurantje uitgekozen (Palazzo). ’s Avonds lekker met zijn vieren Italiaans gegeten.

De volgende morgen waren we weer vroeg uit de veren. De grote dag was aangebroken. Vandaag, de 21ste, gaan we de camper ophalen. Daar gaan we veertien dagen mee rondtouren. Iedereen vond het spannend. Een CAMPER!!! Ik vond het spannend. Maar wat is dat? Pap en mam hadden mij in Auckland al gewezen op voorbij rijdende campers. Een camper is dus een rijdend huis. Daar stonden we dan om 11.30 uur. De trotse eigenaars van een gehuurde, inmiddels afgeschreven, campervan (foto 6). De nieuwe die we besteld hadden was om bepaalde redenen uit de roulatie genomen en we kregen een andere campervan. Tja. Eerste indruk: wat een joekel van een ding. Wel leuk van binnen met alles erop en eraan. En mijn slaapplaats had ik meteen geregeld, via een trappetje te bereiken boven het stuur. Veel tijd om eerste indrukken van de camper te bespreken hadden pap en mam niet. We zouden gaan. Dag Christchurch en onderweg naar Oamaru. Dat is ongeveer 250 km rijden. Mijn broertje en ik hebben heel veel geslapen. We hebben niets van de enorme wind die er stond gemerkt.

In Oamaru zijn we op een top 10 Holiday park camping gaan staan. Daar zijn er veel van en die zijn goed uitgerust. Bij een camper is het een kwestie van parkeren, plug erin en tafel en stoelen buiten zetten. En dan kan je binnen een mum van tijd naast je camper eten. Ik moest even nadenken over de voordelen van zo’n ding maar dat is er een. En ik heb nooit eerder mijn pap en mam zoveel zien lachen. Het had alles met de camper te maken. De details bespaar ik mijn lezers wel. ’s Avonds zijn wij naar de blauwe pinguins (babypinguins) gaan kijken. Rond zonsondergang komen deze pinguins aan land en dan lopen (of waggelen) ze vervolgens naar hun eigen slaapplaats. Deze pinguins zwemmen op een dag zo’n 50 km. Er waren er in totaal 60. Een foto heb ik helaas niet kunnen maken, omdat de pinguins door het geflitst van de camera’s schrikken. Wel heb ik van het mooie bord er naar toe een foto gemaakt (foto 7).

Woensdag 22 december. Vandaag gaan wij naar Dunedin. Dat is ongeveer 150 km rijden. Onderweg zijn we in Mouraki de boulders op het strand gaan bezichtigen (foto 8. Daar heb ik mijn voet aan gestoten. Ik moest even huilen, maar met drie pleisters erop ging het wel weer. ’s Middags kwamen wij in Dunedin aan. Weer de plaatselijke top 10 camping opgezocht en ingeplugd. Hier blijven we vier dagen.

We houden jullie op de hoogte. Ik vooraan en mijn vader (en Raffie) op de achtergrond (foto 9).