Nelson en het Abel Tasmanpark

Donderdag 30 december zijn we vanuit Kaikoura naar het plaatsje Nelson gereden (circa 250 km). In Nelson gaan we vier dagen blijven. Even buiten Kaikoura zijn we gestopt omdat we zeeleeuwen zagen liggen (foto 1 en 2). Hier liggen ze vaak op rotsen overal langs de kust. Ook daarvan hebben we weer een paar foto’s gemaakt. En weer moet je goed kijken om ze allemaal te kunnen zien. Kortom onze tweede prijsvraag speciaal voor Fleur en Maud.

Na onze brunch in het plaatsje Blenheim kwamen we mooi op tijd aan in Nelson. Onderweg zagen we nog wel de gevolgen van de ‘flooding’. In de bergen naar Nelson toe was de zware regenval van de afgelopen dagen stevig naar beneden gekomen. En dan wordt niets ontzien. De bergwegen hadden zwaar te lijden gehad van de regen, de modder, de meegesleurde bomen en de aanzwellende bergbeken. Het is een ruig land want tussen het voornamelijk mooie weer hebben we al te maken gehad met een aardbeving (de dag nadat we uit Christchurch vertrokken waren), stevige regenval (een paar dagen voordat we in Nelson aankwamen) en stormen (daar reden we middenin op de eerste dag van onze camperhuur). Maar opgeteld: veel meer zonneschijn en warme temperaturen dan andere extremen. En Rafael vind het heerlijk om in de zon te lopen (foto 3).

Nelson, ook wel de sunny city genoemd omdat daar de meeste zonneuren per jaar zijn, is naast een leuke stad een mooi startpunt voor het verkennen van het Abel Tasman park. Een van de nationale parken van Nieuw Zeeland. Genoemd naar de eerste Europeaan die in 1642 Nieuw Zeeland aandeed, Abel Tasman, geboren in Lutjegast. Alhoewel hij eerst dacht het onbekende land gevonden te hebben, de landmassa die volgens de toen heersende opinie de aardbol in evenwicht moest houden. Later bleek het een eiland en werd het Nieuw Zeeland genoemd. Abel Tasman was namens de VOC op zoek naar handel, niet naar extra land of koloniën. De handel vanuit Batavie (nu Jakarta) met omliggende landen was ongelooflijk lucratief. Het veroveren, claimen en bezitten van een land leverde veel minder op, tenzij het zo rijk was als Indonesie. Hij was vertrokken uit Batavia, had Afrika aangedaan (Mauritie) en was toen op de 40ste breedtegraad naar het oosten gezeild. Daardoor voer hij als eerste onder Australie door. Hij ontdekte Tasmanie, noemde het overigens Van Diemensland, voer vervolgens door en stuitte op het zuideiland van Nieuw Zeeland. Daar zag hij in een baai vuur en met zijn opdracht voor handel in gedachten ging hij op onderzoek uit. Dat bleek tegen te vallen want al snel werden ze onthaald door Maorie’s die een viertal Hollanders vermoorden (Haka). Het anker werd snel gelicht, de baai werd de Moordenaarsbaai (nu heet het Golden bay) genoemd en Tasman voer door naar Tonga, Fiji en vervolgens naar het noordwesten weer richting Indonesie. Een zeiltocht van 13.000 kilometer over onbekende wateren. En dan te bedenken dat Cook pas in 1842 het land weer ontdekte en het toen claimde voor Engeland. De broodheren van Abel Tasman dachten er anders over. Die vonden de opbrengst op dat moment zeer tegenvallen, want geen handel, geen rijkdom. Zo achteraf gezien een prestatie van formaat en reden voor een memorial. Hier op de achtergrond te zien samen met Raffie en mij (foto 4).

De tocht naar het memorial hebben we op oudjaarsdag gedaan. Een mooie dag voor een zeer mooie rit door de bergen. Maar eerst halverwege brunchen natuurlijk. Daar ging ik met mijn broertje lekker gek doen op het plein van het dorpje Motueka (foto 5). Mam vond er nog een Hollandse bakker waar ze oliebollen had gekocht. Lekker! Het Abel Tasman park is zo mooi dat je foto’s kan blijven maken. Een aantal hebben we voor jullie geselecteerd (foto 6, 7, 8 en 9). De jaarwisseling zelf ging rustig aan ons voorbij. Ik was na zo’n dag buiten al vroeg in slaap gevallen en volgens mij hadden mijn pap en mam het ook niet laat gemaakt. Van de feestelijk opengetrokken fles witte wijn waren nog geen twee glazen op!!
Nieuwjaardag, 1/1/2011 begon rustig. We hebben uitgeslapen, wat ontbeten (geen brunch) en zijn aan het begin van de middag naar het centrum van Nelson geweest. Een levendig stadje met mooie gebouwen (foto 10). Later op de middag zijn we nog naar het strand gegaan (foto 11). Dat was leuk. Heerlijk gepoedeld in het water met mijn pap (foto 12). ’s Avonds hebben we nog wat gespeeld op het campingterrein (foto 13).

De volgende dag hebben we weer iets superspannends gedaan. We zijn weer naar het Abel Tasmanpark gereden en daar met een watertaxi een stuk gaan varen. Een watertaxi is eigenlijk niet het goede woord. Het was een razendsnelle speedboot die stevig op de golven heen en weer ging (foto 14). Cool! Die watertaxi heeft ons op een strand (Te Pukatea bay) afgezet en toen moesten we helemaal zelf een stuk door het park over een heuvel en door het bos teruglopen. En daar hebben die gekke ouders van mij nog geld voor betaald ook. Het was hartstikke warm, we waren zwaar bepakt (pap in ieder geval; foto 15) en het was dat ik de weg wist en voorop mocht lopen (foto 16) anders hadden we het nooit meer terug gevonden. Het lopen was trouwens wel heel mooi. Je hebt al snel het idee dat je de enige in de omgeving bent (foto 17). Wat een rust, ik werd er zelf stil van. Gelukkig kwamen we aan op een ander strand (Anchorage bay) en daar werden we weer opgepikt door de watertaxi. Eerst onze vesten weer aan (foto 18 en 19). En daarna een mooie tocht over het water terug (foto 20 en 21). Toen we aankwamen werden we opgevangen voor een tractor. Ze varen hier zo het water uit op een trailer die achter een tractor hangt. En als een soort taxi geeft die je een lift naar het beginpunt (foto 22). In dit geval hoef je dus juist geen stap te zetten. Wel een raar gezicht.

Na een verlate brunch zijn we weer ‘naar huis’ gereden. Raar idee trouwens dat naar huis rijden terwijl je erin zit (hihi). ’s Avonds heeft pap lekker voor ons gekookt (foto 23).
Daarna hebben we de camper opgeruimd (foto 24). Morgen rijden we naar Picton. Daar moeten we ons huis weer inleveren. Dat verhaal zullen we jullie later vertellen.