Hoogtepunt in Kaikoura

Van Christchurch naar Kaikoura is een mooie route. Delen gaan langs de kust en zeker met mooi weer geeft dat een zeer fijn vakantiegevoel. De ochtend in Christchurch begon zeer nat, maar onderweg begint het aardig op te klaren. Alleen steekt er een stevige wind op. En zeker in Kaikoura is wind snel een spelbreker. Daar leven ze van het vervoeren van toeristen op bootjes de zee op. In Kaikoura is de ‘must do’ attractie het bezichtigen van de walvissen. Er is geen bezoeker in dit dorpje die deze unieke kans laat liggen, maar het weer moet dan wel meezitten.

’s Middags kwamen wij op onze plaats van bestemming aan, Kaikoura (foto 1). Hier verblijven we twee dagen. Als eerste hebben we geprobeerd om de walvissen boottocht te boeken, maar wegens de zeer harde wind waren de boottochten voor deze dag geannuleerd en voor de volgende dag waren mede daarom alle boottochten volgeboekt. De eerstvolgende mogelijkheid was over twee dagen. Dat zou een extra dag in Kaikoura betekenen en onze verdere reisplannen een beetje in de war gooien. Een andere mogelijkheid om de walvissen te zien is per helicopter (foto 2). Eigenlijk wist ik het al meteen. Ik merk ook dat pap en mam deze kans niet aan zich voorbij willen laten gaan. Maar die twee deden net alsof ze een nachtje slapen nodig hadden. Ik wist wel beter. Die middag hebben mam en ik ons nog even uitgeleefd op het springkussen. Mama kan hoog (foto 3)!

Woensdag de 29ste. De dag van de waarheid. Ik heb ze er niet over horen praten, dus schijnbaar hadden ze erover geslapen en al een beslissing genomen. De smoes om het te doen was dat ze dan gewoon volgens planning weer door kunnen rijden naar de volgende bestemming. Ja, tuurlijk. We reden gelijk naar het kantoor van de helikoptermaatschappij toe om te boeken. We moesten ons om 12.00 uur melden voor de vlucht, dus we hadden nog een groot deel van de ochtend om wat anders te doen.

Eerst zijn we gaan wandelen met zijn vieren. Niet zo maar een stuk rechtdoor. Nee echt op en over ruige rotsen dicht bij de zee. Ik had er een stok voor nodig (foto 4) en papa moest echt zijn wandelschoenen aan om goed te kunnen lopen met Raffie op zijn rug in de rugdrager. Het weer was inmiddels super mooi geworden. Bijna geen wolken en winstil. Dat is dan in Nieuw Zeeland altijd oppassen, want als de zon hier schijnt, schijnt hij altijd fanatiek en voornamelijk op witte huidjes van papa’s. Die wordt dan altijd een beetje rood en na een lange tijd op zijn maximumst off white. Och arme. Zelfs Raffie krijgt al een lekker bronzen kleurtje. Raffie vindt het erg leuk in de rugdrager bij pap (foto 5). Hij schreeuwt, lacht en gilt het uit. Na een tijdje merken we dat de vloed ons pad onbegaanbaar heeft gemaakt. We moeten dus weer terug. Terug zien we nog de mooie bergen achter Kaikoura (foto 6). Leuk dat wandelen, dat wil ik wel vaker doen.

Daarna zijn we gaan zitten voor onze brunch. Lekkere sandwiches, koffie en fris, maar we moesten een beetje proppen want inmiddels begon het al aardig richting twaalf uur te lopen. Precies om twaalf uur lopen we het kantoortje van de helikoptermaatschappij binnen. We krijgen een geel zakje om en er wordt van alles verteld over ‘safety’. Ik zou niet weten wat het is, maar mam en pap luisteren aandachtig. En nadat er is betaald begint ook de uitleg relaxer te worden. We krijgen wat uitleg over de walvissen die we gaan zien, de zogenaamde ‘sperm whale’ (foto 7). Er zwemmen er vandaag drie rond, alledrie mannetjes. Sperm whales zijn de grootste walvissen met tanden. Ze kunnen wel 19 meter lang worden. De allergrootste walvis is de blauwe walvis. Die kan wel 30 meter lang worden, maar die heeft baleinen en geen tanden.

Mijn vader kent het verhaal van Moby Dick, de witte walvis die mensen opat. Dat is waarschijnlijk verzonnen, maar zijn tanden heeft hij niet voor niets. Hij duikt tot wel drie kilometer diep om daar reuze intvissen te grijpen. Maar vergis je niet. Die reuze inktvissen zijn ook joekels en met hun tentakels en zuignappen is de strijd niet zo maar beslist. Alle walvissen dragen op hun huid de wonden van de gevechten met die inktvissen. Per dag moeten deze walvissen ongelooflijk veel eten. Dus dat betekent vaak duiken. Een duik duurt ongeveer 40 minuten en dan zijn ze weer 10 minuten aan de oppervlakte. Dat is dus het moment dat wij er moeten zijn want onze helikoptervlucht duurt ongeveer een half uur.

Dan is het moment daar. Onze helikopter komt eraan en wij mogen naar het hek lopen (foto 8. Daar moeten we wachten op de signalen van de piloot. Hij wenkt ons en we stappen een voor een de heli in. Mam met het fototoestel voor en pap met de camera achter de piloot, ik achter mam en Raffie in ons midden. We krijgen allemaal stoere koptelefoons op. Daarmee kunnen we met elkaar praten. De piloot (foto 9) doet de veiligheidscheck en dan begint de motor steeds harder te draaien. We stijgen op, draaien een kwartslag en voordat ik er erg in heb hangen we hoog in de lucht (foto 10). Ik vraag mij stilletjes af of dit nou vet cool is of een beetje eng (foto 11). Pap doet net of hij geconcentreerd alles aan het filmen is (foto 12). Zal vanavond wel even naar het resultaat kijken en hoe vaak hij de bodem van de heli heeft gefilmd. Mam is vooraan aan het babbelen geslagen met de piloot. Lijkt wel of ze gewoon Nederlands praat met hem. Die vergeet helemaal om foto’s te maken. Wat doen die twee toch raar! En dan Raffie. Die is door alle trillingen als een blok in slaap gevallen. Het is niet waar hé. Het spannendste moment in zijn nog prille leven en hij kukkelt weer in slaap. Gelukkig mocht hij gratis mee.

Die heli is inmiddels een aardig eind de zee opgegaan. Hij vliegt naar een plek waar ook twee bootjes ongeveer naar toe varen (foto 13). De bootjes beginnen rond te cirkelen en net als wij er ook boven vliegen zien we een walvis aan de oppervlakte verschijnen (foto 14). Wat een joekel van een beest (foto 15). Net zo groot als de bootjes er omheen. Hij ligt schijnbaar behoorlijk relaxed even op adem te komen. Hij trekt zich niet bijster veel aan van de twee bootjes, noch van het gezoem van de helikopter. En ook niet van de dolfijnen die ineens om hem heen zwemmen en hem wel lijken te pesten. Ze springen zelfs over hem heen. De durfals. Maar wat een groot beest is dit. Af en toe spuit hij water uit zijn rug. Typisch voor deze walvis is dat hij vooruit spuit (foto 16). De piloot herkent de walvis aan de kenmerkende staart. Dit is de grootste van de drie zegt hij (foto 17). We cirkelen een tijdje om de walvis heen, totdat ook een andere helikopter verschijnt (foto 18. Dan moeten wij iets hoger gaan vliegen om na een paar minuten nog een keer omlaag te mogen. Net als we weer omlaag gaan buigt de walvis zijn rug, slaat hij zich met zijn staart en verdwijnt hij de diepte in. Dat ging wel erg snel. Dat duurt zeker weer 40 minuten voordat hij boven komt. We vliegen verder wat terug naar de kust. Daar zien we dolfijnen zwemmen en springen en verderop nog zeehonden op de rotsen liggen. We genieten verder van het uitzicht (foto 19) en voordat we er erg in hebben zetten we de landing in. Wow, wat een ervaring. De piloot neemt nog een foto van ons (foto 20) en dan lopen we, vol van alle indrukken, weer terug naar het kantoortje.

De rest van de dag chillen we een beetje uit. We rijden een stukje langs de kust, verkennen het dorpje en eten uiteindelijk een simpel hapje. Terug op de camping zwemmen pap en ik nog even in het zwembad. Daarna is het tijd om naar bed te gaan. Mijn slaapplaats is niet zo hoog als die helikopter, maar wel hoog bovenin de camper. Ik denk nog even na over vandaag. Dit was een gave dag. Het is wel het hoogtepunt van mijn vakantie tot nu toe in Nieuw Zeeland. Ik val direct in dromenland. Tot morgen, dan vertrekken we naar Nelson.

En voor iedereen die het leest. Ik, mijn mam, pap en Raffie wensen jullie in Nederland en Suriname een fijne jaarwisseling toe en de allerbeste wensen voor 2011. Voor ons was 2010 een mooi jaar en met deze vakantie hebben we het erg fijn afgesloten. En ons nieuwe jaar begint gelijk goed met nog een paar weken vakantie. Superrelaxed.